Van groen naar grijs. Van dag naar nacht.

Na al dat natuurspotten en sportief gedoe, hop, terug naar de stad, Santiago. De stad geeft altijd een beetje gelijkaardige verhalen maar voor jezelf dan toch ook weer niet. Ik kan niet goed omschrijven waarom, maar Santiago heeft een aangename sfeer, de stad geeft een goed gevoel, zomaar. Overdag is het leuk om rond te hangen, af en toe heel even de toerist zijn, in schattige plekjes gaan eten en 's avonds valt er wel wat avontuur te vinden. Het leven begint hier dus eerder in de middag en eindigt ergens tussen middernacht en de ochtend. Een klein toeristisch toppunt wil ik wel met jullie delen. Als je ooit naar Santiago gaat, ga naar de top van de cerro (berg) San Cristobal iets voor  val-avond en zie eerst Santiago in het zonlicht tussen de mooie bergen liggen. Wacht tot het avond wordt. Zie dan de stad het nachtleven ingaan, zie de stad oplichten, prachtig. Alle andere bezigheden zoals uitgaan, mensen leren kennen, rondhangen in de stad zouden in een beschrijving gelijkaardig zijn als thuis, maar iedereen die al in een andere stad is geweest weet dat dat niet zo is. 

Vanuit Santiago hebben we nog een paar kleine uitstappen gedaan. Vina del mar om toch even op een strand te liggen en te genieten (verbranden) van de zon. Valparaiso was een aangename verrassing, ik dacht dat we een blankenberge-achtig oord gingen opzoeken, vol toeristen en 'feestende jongeren'. Niet dus. Mooie graffitis, schattige huisjes, kleine straatjes. Vol kleur, vol leven, vol vriendelijke mensen. Een plek om blij van te worden. 

Van dit alles heb ik nu afscheid moeten nemen om mijn ouders terug te zien in Quito, Ecuador.