Patagonie heeft NOG meer te bieden...

De volgende stop na Torres del Paine (Chile) was el Calafate (Argentina) , de verwachtingen waren hooggespannen want el Calafate leek altijd wat het hoogtepunt van het hele gebied daar. el Calafate op zichzelf was een geld-uit-de-zakken-kloppend veel te toeristisch dorp maar vanaf daar hebben we wel gletsjer Perito Moreno* kunnen bezoeken. Ondanks de ook heel toeristische setup om die gletsjer te bekijken laat het toch zo een indruk op je achter. Het is onvoorstelbaar hoe groot zo een ding is. Daarenboven lijkt het wel een levend wezen, het verschuift dagelijks een tweetal meter en de afvallende ijsblokken aan de indrukwekkende rand maken een onheilspellend geluid, een soort gegrom, onweersgerommel. De blauwe kleur die de diepte weergeeft van de groeven van de gletsjer is een blauw dat met niet echt veel te vergelijken valt, DIEPblauw zou je het wel kunnen noemen. Het icehiken OP gletsjer Viedma in el Chalten (de volgende stop na el Calafate) deed nog een schepje boven op al die indrukken. Met grampons (spikes onder je hikeschoenen) over de stukken bewandelbare gletsjer, naast diepe en diepblauwe spleten, grotten, mini lakes. Zotte ervaring inclusief toch ook een beetje schrik :). Na de zotte avonturen hier: het icehiken, het gletsjer bekijken, een paar hikes hier en daar hebben we toch moeten afscheid nemen van het belachelijk mooie Patagonie. Dag Torres del Paine, dag Perito Moreno, dag el Chalten, gletsjer Viedma en mooie Mr. Fitz Roy... Hallo Santiago! Da-ag wandelschoenen, halloooo sleffers!